Zabawa w chowanego. Marca stoi za zasłonką. Iga krąży w pobliżu, ale nie znajuje. Od dłuższego czasu. Zaczyna ją to deprymować i co chwile są okrzyki: „Marcelino! Gdzie jesteś?”. Trochę trwa to. Kiedy raz kolejny zbliża się do zasłonki: – Igieła, mogę ci podpowiedzieć, że Marca jest gdzieś w okolicy. – Ale gdzie jest okolica?!
– Chodź ci powiem coś na ucho. – Dobra… powiedz… Podchodzi i szepcze: – Brzuszek taty – podsłuchane z bajki takiej, o śwince z egipskim profilem. Odpowiadam (też na ucho): – Ucho igi. Riposta jest natychmiastowa: – Dupa kopciuszka.
– Iga? Jaka to jest litera? – Nie wiem. – Przecież uczyłaś się tego. – Ale nie wiem! …. …. …. Ale jak odwrócisz, to będzie „M”.
– Mamo, jak jest po angielsku „pies”? – Dog. – Mojra, Mojra! Jesteś dog, wiesz? …. Mojra, jesteś dog. … Mojra, jesteś dog. ….Nie rozumie.
Informacja pierwsza: Iga dostała od babci taki mały zabawkowy odkurzacz. Informacja druga: ma dziewczynka taki kaprys, że zamiast „tw” mówi „h” (np. „hoje” zamiast „twoje). Bywa. Historyjka: Jestem w kuchni. Wtem słyszę z pokoju okrzyk: – Ale ten chuj jest ciężki! Przybywam z niepokojem. Córka wyciąga odkurzacz (prawdziwy) zza szafy.
– Pofarbkujemy jeszcze?
– Zaśpiewam piosenkę. – Fajnie, śpiewaj. – Dzień dobry, kocham cię. Już posmarowałem tobą kromkę.
– Chodź, powiem ci coś na ucho. – Powiedz. – Kocham cię, jak łabędzia kocha sowa.
– Iga? Czy ty lubisz tak latać z gołą dupą? – Tak. – A czemu? – Bo lubię. – Ale czemu lubisz? – Bo jestem marchewką.
– Iga, co chcesz na kolację? – Parówki. – A ile? – Kilo.