Wzięła grzechotkę jakąś badziewną. Walają się po kątach, nawet Mojra już ich nie chce. Wciska guzik. Rozlega się pozytywkowe „lalala”. Patrzy z niedowierzaniem. Przykłada Antkowi do ucha i z drwiącym uśmiechem pyta: – Elegancka muza. Co nie, brat? Ha ha ha! Dwa dni później. Odwiedziny Ukochanego Zatusia i ciotki Agaty. Wychodzą na jaw braki muzyczne … [Read more…]
– Buehehehehe! Tato! Ty masz włosy w nosie! Widziałeś to?
Łazi po pokoju, podśpiewuje, nosi lalkę. Tymczasem brat bucy i bucy. – Igła, weź się nim chwilę zajmij, co? Rozpoczyna się słynna piosenka na wysokim „C”: „Nie płacz juuuuuuż!!!!!”. Nie pomaga. – Iguś, daj mu smoczka – smoczek leży na stole. – Ale nie wiem, gdzie jest – i łazi – To się rozejrzyj trochę … [Read more…]
Droga do przedszkola. Godzina koło 7:30. Ojciec lekko spocony i takoż zadyszany ciągnie sanki, na których siedzi sobie Iga i ogląda poranne widoczki. – Nie tak szybko, tato! – Dlaczego? – Bo będę zmęczona.
– Ale ładnie pachniesz, babciu! – No dziękuję ci. A wiesz, czemu babcia tak ładnie pachnie? – Wiem. Pewnie się czymś popsikałaś. Pewnie jakimś żyrandolem.
Mówi jedna lalka do drugiej: – Wyjedźmy. Wyjedźmy na zachód! Wyjedźmy do Katowic!!!
Po kąpieli zabawki są porozrzucane po całej kabinie. Prysznicowej. Ola: – Iguś, wychodzimy. Weź i posprzątaj to wszysto. – Nie chce mi się. – Weź mnie nie denerwuj i posprzątaj. – Ale ja chcę z tobą posprzątać. Razem. – Ale fajnie się bałaganiło samemu, co? – Dziwnym nie jest.
Raczej było to nieświadome. Nie przypisuję Idze jakichś nadprzeciętnych i wybitnych zdolności intelektualnych. Geniuszu. Ale równocześnie było tak piękne i mądre (dla mnie przynajmniej), że nastąpiło zaniemówienie. Bawimy się lalkami. Iga zaczyna: – Cześć. – Cześć. – Jak masz na imię? – Zen. A ty? – Pocahontas. – Ładnie. Jesteś Indianką? – Nie… Po prostu … [Read more…]
Marudna trochę, przekorna, jęczliwa. Dwa dni świąt, tułania po rodzinie. No i trochę podziębiona. Więc usypianie trwa dwa razy dłużej. Antoni zapadł w niebyt na kanapie, usiłuję przebrnąć przez Piotrusia Pana w jakimś dziwnym tłumaczeniu, ale przerywa mi co chwilę. Pytania. Niełatwe. – A po co nam kręgosłup? – Żebyśmy mogli chodzić prosto. – A … [Read more…]
Wśród gości nad stołem pada pytanie (Iga w tym czasie coś tam – tradycyjnie – rysuje): – A Iga jest jaki jest znak zodiaku? – Konik polny – pada znad rysunku.