Author: ranyboskie

Idziemy. Iga monologuje. Toczy opowieść. O jakimś kimś. I w pewnym momencie takie zdanie:  – No i on szedł jak człowiek.  – To znaczy jak?  – No jak to jak? Normalnie. Na ludzkich nogach.

– Tato? Jak miał na imię ten podwieczorek? Świstak? Jękacz? – Sękacz.

Kąpią się. Córka oraz syn znaczy się. I nagle krzyk: – Mamo! Mamooo! Maaaaaaaaaaaaaaaaamoooooooooooooooooo! – Noooooooo?! – Naprawiliśmy ci szampon!!! – Że co!? Jak?!!  Jeszcze raz!!! – tu następuje wejście do łazienki.   Okazuje się, że rzeczywiście. Było pół butelki. Naprawili, że jest cała.

Dzieci często myślą bardziej logicznie niż dorośli. Gdyż na przykład Iga jest posiadaczem „kciuków u nóg”.

Tak właściwie, to aż trochę głupio, że nawet dziecko w tym uczestniczy, ale trudno. Otóż:Robek w lipcu czy w sierpniu miksował sobie słynne okrzyki „gdzie jest krzyż?!”. Podkładał obraz, muzyczkę, takie tam. I trochę czasu przy tym dłubał. Więc w całym domu było słuchać wiadome sformułowanie. Iga w pewnym momencie stwierdziła, że nie znosi i … [Read more…]

 Wieczór. Niemal zasypianie:  – Coś zły dzień mam dzisiaj.  – A czemu?  – Bo mnie noga boli.  – I co z tym teraz zrobimy?  – Nic. Pójdę spać i się obudzę za czterdzieści jeden lat może, co?

 – A dlaczego babcia wszystkim daje coś z napisem „Paryż”? – fakt, dostaliśmy spodenki, koszulkę, kapcie, breloczek.  – Bo, jak była w Paryżu, to chyba tak się zachwyciła, tak jej się podobało, że chciała się tym ze wszystkimi podzielić.  – A może po to, żeby wszyscy wiedzieli, że była w Paryżu.

Acid Drinkers. Głośno. W sposób – bardzo. I szybko (mimo, że cover Casha).  – Ale ciupią chłopaki na gitarach, co nie? Iga?  – No… Jak w bajce „Barbie i diamentowy pałac.

 Podobno dziś w przedszkolu na obiad podano „fasolkę po brytańsku”.

Wśród nocnej ciszy. Czyli gdzieś koło2-3. Jęk. A po nim:  – Tato… Mamo…  – Yhhmm?  – Wstajemy już?  – Nie. Noc jest głęboka.  – Ale mi się nudzi.