Month: maj 2011

 pank = pająk;  bobbudu = Bob Budowniczy.

Cel jest banalny, prosty i przyziemny. Zapisywać, co Blantoni mówi. Oczywiście nie każde słowo (bo wiadomo, że mama, tatat, pam…). Bo zaczyna. Bo kartki się gubią. Bo czas zaćmi i niepamięć. I już.

Oglądamy bajkę. „Mój sąsiad Totoro”. Miyazaki, Japonia, wiadomo. I jest scena, że ojciec wiezie córki na rowerze. Jedna stoi na bagażniku, druga siedzi na kierownicy (czy jakoś tak).  Robert:  – No i co? Bez kasków jadą i nic się nie dzieje.  – Japończycy tak mają.

– Bawimy się w Pocahontas… Ja będę Pocahontas… A ty John… No i, niestety… …jesteśmy Indianami i musimy zapolować teraz na antylopy, żeby mieć różne ciuchy…

– Antek, nie drzyj się tak! Chcesz, żebym miała od tego zapalenie ucha?  – Ta… – jedna z dwóch możliwych odpowiedzi. Wybrana raczej losowo.  – No coś ty? Taki jesteś brat? Człowieku! Będzie mi się paliło w uchu!

 Znowu ten sam ssak w tytule. Trudno. Bo było tak:  – Bo Antek mi zasłonia!  – Nie mówi się „zasłonia” tylko „zasłania”.  – Ale on mi akurat ZASŁONIA!

 – RATUNKU!!!!!!!! – okrzyk z pokoju jest nader dramatyczny.  – Co się stało? – zapytanie z kuchni (niby) nieadekwatnie leniwe. Ale przecież:  – Nic…

 – Patrz! Bandaż mam!  – A co się stało?  – Palec mi zdechnął.