Każdy rodzic ma jakieś ograniczone zasoby cierpliwości i siły wewnętrznej. Moje zostały wyczerpane po 96 godzinach przebywania z moimi dziećmi praktycznie non stop. Wieczór, ciągnę resztką sił. Psyche mi klapło, zamiast mózgu mam raczej galaretkę. Antoni raczył był ząbkować (chyba), skończył wyć (po 2 godzinach) i padł. Iga, zasysając smarki, udaje, że usypia. Marzę tylko … [Read more…]
Kolacja. Udzielna księżna zgadza sie łaskawie zjeść serek. Dziamie i dziamie, zawiesza się, trzyma w japie, gapi się w przestrzeń. Wreszcie odsuwa od siebie pojemniczek, do połowy NADAL zapełniony nabiałem. – Dziękuję, już nie chcę. Nie mogę. – Igieła, a ty wiesz naprawdę o tym, że są na świecie dzieci, które nie mają co jeść? … [Read more…]
Zabawa. Że Robek jest psem, a Iga jego panią. Nalewa wody do miseczki, a ojciec z tej miseczki pije. I pije, pije, pije. Po chwili Pani odzywa się z góry (a mówi matką swoją): – Eeee, ty jednak pijok jesteś, wiesz?
Jedzą banany. Iga zjadła pół i, oczywiście „dziękuje, już się najadła”. Antoni przeciwnie. Zeżarł całego i domaga się histerycznie jeszcze. Iga, nachylając się nad nim, z pogardą: – Opanuj się. Kto będzie tę kupę sprzątał……
Trwa zabawa z Zatusiem. Ukochanym, jedynym oraz najwspanialszym. Któryś tam wariant zabawy – podnoszenie. Przy kolejnej próbie Zatuś, zmęczony lekko: – Oj, ty coraz cięższa jesteś… – Plecy mam takie ciężkie.
– Tato, pasują mi te kapcie do spódnicy? – Pewnie. Wszystko ci pasuje. – Nie wszystko. – To znaczy? – Ty mi nie pasujesz… – dramatyczna pauza – …do kompletu.
Wróciła z przedszkola i zdaje relację. Częściową, oczywiście. – Powiedziałam dzisiaj rano Bartkowi, że się z nim ożenię. – Chyba wyjdziesz za niego za mąż. – Ale powiedziałam, że się z nim ożenię!!! – Aha. I co on na to? – Rozpłakał się. Chyba ze szczęścia.
Wychodzimy z kąpieli. Zza drzwi łazienki (czyli z pokoju po prostu) dobiega krzyk niejakiego brata. Znaczy – obudził się. I jest głodny. Gdyż zazwyczaj w zestawie. Mówię: – Oho! Chyba go mama tłucze. Następuje kilka sekund napięcia, po czem z takim totalnym przekąsem: – No. Na pewno… – szelmowskie spojrzenie – Pałą pewnie.
Siedzimy w poczekalni. Urocze i pełne wdzięku miejsce. Człowiek od wejścia ma ochotę zacząć wyć. Obsuwa godzinna. Wokół pełno nudzących się, chorych, bardziej chorych i strasznie chorych dzieci. Iga nieswoja, cicha i nieśmiała nagle. Wchrzania czekoladowe flipsy (bo normalnie mnie zwija w środku, jak ma iść na to badanie i staram się jej generalnie życie … [Read more…]
Mamrocze coś pod nosem. Nie słyszę co. Mamrocze znowu. Dociera do mnie jedno słowo, ale nie jestem pewna. – Co ty mówisz, Iguś? …………………… – No przecież słyszałam, że coś mówisz, powtórz. – Nie mogę. – Dlaczego? – Bo to jest straszne zdanie. Może głuchnę? – No nie bądź taka, powiedz. – Nie mogę. … [Read more…]