Autobus. Iga wyciąga z kieszeni obiecanego lizaka. Zdejmuje papierek i… O, zgrozo! Tenże ląduje na podłodze. Wydaję głośny jęk zawodu:
– No, nie!
Następuje ratowanie – wycieranie, czyszczenie, do porządku doprowadzanie. Bo lizak to jest lizak! Trochę to trwa, ale wreszcie
Iga może go przejąć. I przejmuje:
– No? No i o co było tyle krzyku?
ranyboskie
Robert Strzała, wnioski, komentarze, zapiski (2002 - ...)
smacznego Iga:))))
No ma dziecko rację: było o co krzyczeć?;-)))))))))))))))
No ma dziecko rację: było o co krzyczeć?;-)))))))))))))))