Raczej było to nieświadome. Nie przypisuję Idze jakichś nadprzeciętnych i wybitnych zdolności intelektualnych. Geniuszu. Ale równocześnie było tak piękne i mądre (dla mnie przynajmniej), że nastąpiło zaniemówienie. Bawimy się lalkami. Iga zaczyna: – Cześć. – Cześć. – Jak masz na imię? – Zen. A ty? – Pocahontas. – Ładnie. Jesteś Indianką? – Nie… Po prostu … [Read more…]
Marudna trochę, przekorna, jęczliwa. Dwa dni świąt, tułania po rodzinie. No i trochę podziębiona. Więc usypianie trwa dwa razy dłużej. Antoni zapadł w niebyt na kanapie, usiłuję przebrnąć przez Piotrusia Pana w jakimś dziwnym tłumaczeniu, ale przerywa mi co chwilę. Pytania. Niełatwe. – A po co nam kręgosłup? – Żebyśmy mogli chodzić prosto. – A … [Read more…]
Wśród gości nad stołem pada pytanie (Iga w tym czasie coś tam – tradycyjnie – rysuje): – A Iga jest jaki jest znak zodiaku? – Konik polny – pada znad rysunku.
Siedzi w swoim pokoju. Znaczy – bawi się. Lalkami. I śpiewa im taką piosenkę: – Santa Klaus, Santa Klaus, Santa Klaus coming SÓL!
Ojciec snuje się po domu, cierpiąc na stan, któremu sam sobie jest winien. Lekko przymulony, łazi w majtach i skarpetach i ględzi. Generalnie chciałby przepraszać, ale nie wie, jak to zrobić, żeby nie było ewidentne. Więc mendzi, mendzi, mendzi. Iga rysuje, matka karmi Antka. Ojciec w końcu zbiera siły i decyduje się na wyjście z … [Read more…]
Rozmowy poranne. – Mamo? A kto ci się bardziej podoba? Śnieżka czy Bella? – Nie wiem. Chyba obie. – Obie nie mogą. Musisz wybrać jedną. – Dobra. To Śnieżka chyba. Chociaż nie lubię, jak śpiewa. – A ja lubię. Ale JA śpiewam najładniej. – Tak, oczywiście (ostatnio WSZYSTKO robi najlepiej). – A która…. (i takich … [Read more…]
– Zimno mi jest. – Ale w co? – W skórę.
Jemy obiad. Zupę konkretnie. Jeszcze konkretniej – żurek. – A Kuba… – i je. – … – A Kuba… – i je. – … – A Kuba Jakiśtam ostatnio się w przedszkolu zerzygał – i je. A świat się kręci.
Drze się na cały regulator: – KU-KUŁ-KA!!!! KU-KUŁ-KA!!!! nasza zima zła! gdyż nie dosłyszała, co podśpiewuję nad garami w kuchni…..
Siedzi u ojca na kolanach. Nagle spostrzega grdykę, Adama jabłko. No to łapie zań: – Mamo! Patrz! Tacie się chyba jedzenie nie zmieściło i mu tak wystaje!